|
Posiadanie licencji na transport drogowy (krajowy czy międzynarodowy) nie jest konieczne, w sytuacji kiedy główna działalność przedsiębiorstwa obejmuje inną niż transport sferę gospodarczą. I tak np. w wielu firmach produkcyjnych, pomocniczo funkcjonuje dział transportu zorganizowany na potrzeby własne, wspomagając główną działalność czyli produkcję. Jednak nie każdy przedsiębiorca ma świadomość czym jest przewóz na potrzeby własne oraz jakie konsekwencje niesie ze sobą przywiezienie towaru na podstawie posiadanego zaświadczenia, w celu dalszej odsprzedaży. Pojęcie przewozu na potrzeby własne zostało zdefiniowane w art.4 pkt 4 Ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. 2007, Nr 125, Poz 874) jako „NIEZAROBKOWY PRZEWÓZ DROGOWY – przewóz na potrzeby własne – każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawziałalności gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki: a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników, b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi, c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin, d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych”. Z powyższego przepisu wynikają następujące kluczowe cechy przewozu na potrzeby własne: 1) przewozem na potrzeby własne jest każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych (z ładunkiem / pasażerami lub bez) nieodpłatny 2) pełni funkcję służebną w stosunku do zasadniczej działalności przedsiębiorstwa, np. dostarczenie na linię produkcyjną półproduktów 3) ma charakter nie zarobkowy, a więc jest świadczony nieodpłatnie. W wyniku czego to przedsiębiorca ponosi koszty przewozu, który jest niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej (innej niż transport drogowy) 4) muszą zachodzić równocześnie 4 przesłanki określone w lit. a-d ww przepisu, przy czym warunek prowadzenia pojazdu przez pracownika nie oznacza konieczności zatrudnienia go na stanowisku kierowcy, ważne aby osoba prowadząca pojazd legitymowała się wymaganymi uprawnieniami oraz była zatrudniona przez przedsiębiorcę wykonującego nie zarobkowy przewóz drogowy. Problemy interpretacyjne rodzi zapis zawarty w pakt c) wyżej cytowanego przepisu. Dlatego też należy przytoczyć orzecznictwo pomocne w jego prawidłowym zrozumieniu: - Wyrok NSA z 25.01.2008, I OSK 1600/06, Lex nr 453411 dot. przewozu rzeczy „Posługując się jednak wykładnią funkcjonalną należy wyprowadzić wniosek, iż hipoteza tego przepisu obejmuje nie tylko sytuację, gdy rzeczy po przetworzeniu (wyprodukowaniu) są przewożone do odbiorcy finalnego produktu, ale również sytuację, gdy rzeczy (materiały, półprodukty) są przewożone w celu ich przetworzenia przez firmę, która ma tego dopiero dokonać w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie do pogodzenia z ratio legis art. 4 pkt 4 lit. C u.t.d. i niezrozumiała byłaby bowiem taka interpretacja tego przepisu, iż przewożenie rzeczy przetworzonych przez producenta spełnia warunki przewozu niezarobkowego – przewozu na potrzeby własne , a przewóz rzeczy (materiałów) dopiero w celu ich przetworzenia (produkcji) jest już wykonywaniem transportu drogowego wymagającego licencji. Należy więc przyjąć, że w obu wymienionych przypadkach przewóz rzeczy ma charakter przewozu niezarobkowego – przewozu na potrzeby własne wykonywanego pomocniczo w ramach prowadzonej działalność gospodarczej (np. produkcyjnej) innej niż transport drogowy, który to polega na podejmowaniu i wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie odpłatnego przewozu osób lub rzeczy” - Wyrok WSA z dnia 17.05.2006 r., VI SA/Wa 552/06. Lex nr 283297, „przewóz rzeczy na własne potrzeby przedsiębiorstwa ma miejsce wówczas, gdy przewożony towar służy wyłącznie przedsiębiorstwu ; jest niezbędny do jego funkcjonowania, jak np.: odzież robocza, środki czystości, maszyny produkcyjne. Chodzi więc o rzeczy konsumowane przez przedsiębiorstwo, które w żadnym wypadku nie stanowią przedmiotu dalszych transakcji handlowych, czy innego obrotu w procesie prowadzonej przez to przedsiębiorstwo działalności gospodarczej.” Reasumując, każdy przewóz drogowy wykonywany na podstawie Zaświadczenia o niezarobkowym przewozie nie może podlegać fakturowaniu na zlecenie innego przedsiębiorcy. Równocześnie z dokumentów przewozowych jasno musi wynikać, że właścicielem przewożonych rzeczy lub producentem jest przedsiębiorca wykonujący przewóz na potrzeby własne. Każdy przypadek stwierdzenia przez WITD wykonywania przewozu na potrzeby własne o charakterze zarobkowym kwalifikowany jest jako wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji i obarczone karą w wysokości 8.000 zł.
|
|
| ||||||||
